Žil, byl v tomto světě kouzelník. Měl rád lidi a děti. Ne, že by je jedl, to ne. Prostě si s nimi rád povídal, hrál, vymýšlel kouzla pro pobavení, pro uzdravení a tak. Vše, co znal a dovedl, vyčetl z knih. Nejenom těch čarodějných, ale také obyčejných, které jsou většinou ukryty v knihovnách, zrovna takových jako je tahle rožnovská. Ten kouzelník se jmenoval Knihomil.
Avšak není vždy vše na tomto světě tak krásné, jak bychom si to představovali. A stejně tak nejsou na světě jen hodní a dobří kouzelníci jako byl Knihomil.
Pod Žluklými horami bydlel ve své ušmudlané chatrči nezbedný a škodolibý čaroděj Knihošlap. Ten, na rozdíl od Knihomila, lidi rád neměl ani trochu, a o to víc neměl rád kouzelníky, kteří s lidmi dobře vycházejí, natožpak je mají rádi. A to jeho jméno – Knihošlap, znamenalo, že nemá rád knihy.
Tenhle Knihošlap kul pikle proti lidem v okolí Žluklých hor. Dělal jim naschvály a různá protivenství. Schválně přivolával špatné počasí ve chvíli, kdy měly mít děti prázdniny. Čaroval tak, aby se přemnožily housenky, které sežraly všechnu úrodu na zahrádkách. Vymyslel zaklínadlo, které způsobilo, že všechno ovoce v okolí zkyslo a nedalo se jíst. Jednou ho napadlo, že vypne všechen zvuk a tak, když vyslovil magické sousloví Silencio spektrum omnia, všechno rázem ztichlo. Auta nevrčela, ptáci nezpívali, děti neplakaly… Nebýt moudrosti a znalostí dobrého Knihomila, který použil protizaklínadlo Tumultus omnia spektrum, bylo by ticho pod Žluklými horami doposud. A to jsou jenom příklady Knihošlapových naschválů.
Jednoho dne se Knihošlap rozhodl, že zatropí Knihomilovi natolik, že se z té šlamastyky nikdy nevylíže. Chtěl, aby se Knihomil proměnil v bronzovou sochu, která by nemohla nic dělat a mařit mu jeho nekalé kejkle. A navíc by musela věčně hledět do té zpropadené knihy (které Knihošlap od srdce nesnášel). Hledal, až nalezl zaklínadlo, které znělo: Magus aeternum pyropus marmor. Když toto vyslovil, chudák Knihomil se skutečně proměnil v bronzovou sochu Věčného čtenáře. ˇ
Škodolibý Knihošlap si se zalíbením prohlížel své dílo a brblal si do svých ulepených fousů. „A máš to ty lidumilská mátoho. A tak tady budeš trčet na věky věkův. Chacha. A nepomůže ti ani svěcená. Ty kouzelnická nulo. Tytytytyty…..pipipidižvejku!.“ Najednou mu začaly docházet slova, a tak se radši rozplynul.
Od té doby je tuze smutno pod Žluklými horami. Knihošlap neustále tropí lidem naschvály. A chechtá se a chechtá, ve své ušmudlané chatrči.
Ale začalo se proslýchat, že je tu jisté řešení. Prý kouzlo, které by mohlo Knihomilovi pomoci, je ukryto v knihách v knihovně. Prý zrovna v té rožnovské. Když by se našel někdo, kdo by dokázal vyluštit Záhadu mnoha knih, tak prý zjistí vodítko, v které Jediné knize se ukrývá pomoc pro nebohého Knihomila.
Povede se to vám, děti? Vždyť při letošní Noci s Andersenem budete pátrat s komisařem Vrťapkou a to by v tom musel být čert, abyste tomu zaklínadlu nepřišli na kloub.
Pavel Zajíc